Het nieuwe mama leven: ‘Hoe voelt dat nou?’

‘Hoe voelt het om moeder te zijn?’ Die vraag krijg ik af en toe en vind ik lastig om zo 1,2,3 te beantwoorden. Ik ben zo opgeslokt door het leven en mijn lieve baby, dat ik vooral in het moment leef. Mijn dagen zijn gevuld met het organiseren van het huishouden, mezelf, de zorg voor Felix en af en toe wat klusjes in huis. Daardoor sta ik niet altijd stil bij hoe ik me voel. Soms zijn er spontane emotionele buien: frustratie, angst, verdriet, onzekerheid of juist momenten van pure vreugde en rust. Dan voelt het alsof alles ineens goed gaat – meestal schijnt dan ook de zon en hebben we redelijk geslapen. Ik wandel buiten en Felix kijkt rustig en nieuwsgierig om zich heen vanuit de kinderwagen. Ups en downs dus. Heel veel. Elke dag, soms elk uur weer.

Op 1 september 2024 gebeurde het: Felix werd geboren. Toen hij op mijn borst werd gelegd, werd ik overspoeld door een enorm verantwoordelijkheidsgevoel, naast natuurlijk blijheid en trots. Ik besefte dat mijn leven voorgoed veranderd was. Iets heel moois, maar ook iets heel kwetsbaars. Ik voelde me zó verantwoordelijk en tegelijkertijd schuldig. ‘Dat schuldgevoel krijg je bij de geboorte van je kind mee,’ zei mijn moeder. Nou, dat klopt dus echt.

Als ik erover nadenk, vind ik het ergens ook wel logisch: wij hebben bewust een kind op de wereld gezet, zonder precies te weten wat voor leven hem te wachten staat. Maar goed, dat laten we voor nu even los – veel te diep en zwaar gedacht. Even terug naar het begin: de eerste periode.

Een compleet nieuw leven
Mijn leven was volledig veranderd. Dat had ik natuurlijk verwacht, maar toch kun je dat gevoel vooraf niet écht indenken. Zo intens en tegelijkertijd zo mooi. De eerste maanden draaide alles om de zorg voor Felix. De weinige momentjes die ik voor mezelf had, gebruikte ik om te eten, douchen, aankleden of het huis op te ruimen. Heel herkenbaar waarschijnlijk voor de meeste moeders, maar pas als je het zelf meemaakt, begrijp je echt hoe het voelt om jezelf even kwijt te zijn in de volledige overgave aan de zorg.

Ik had me natuurlijk goed ingelezen en met veel mensen gesproken over hun ervaringen. Toch wist ik niet hoe het écht zou zijn. Sinds de geboorte leef ik van dag tot dag. Soms voelt het alsof er een halfjaar of een jaar uit mijn leven is geknipt en knipper ik met mijn ogen: ‘Hè? Is het alweer maart 2025? Hoe dan?’ De tijd vliegt. Gelukkig voelde ik me er klaar voor. Ik hoefde de laatste jaren geen wilde dingen meer en genoot steeds meer van thuis zijn, dus een gezinsuitbreiding paste daar goed bij.

Ups & downs en volledige overgave
In het begin waren er veel ups en downs. Na een paar maanden (ongeveer drie) raakte ik meer gewend aan dit nieuwe leven. Nu, zes maanden later, ben ik nog steeds keihard aan het wennen. Maar ik besef steeds meer dat alles fases zijn, dat ze komen en gaan, en dat elke fase leuke en minder leuke kanten heeft. Mijn beste advies? Volledige overgave. Alles loslaten – van slaap tot voeding, van speentjes tot hapjes – en je baby volgen. Kijken wat hij nodig heeft, constant van uur tot uur en van minuut tot minuut. Want dit verandert continu.

Je denkt net een ritme te hebben gevonden (een soort van), en dan is hij ineens weer verkouden, heeft een ooginfectie of is opeens extreem vrolijk en actief. Soms lijkt hij ontroostbaar te huilen en denk ik dat er iets heel ernstigs aan de hand is, maar dan geef ik hem een speeltje of de verpakking van een cracker, en ineens is hij helemaal gefascineerd en rustig. Conclusie: hij verveelde zich gewoon! Ik leer hem nog elke dag beter kennen – en hij mij ook, denk ik. Ik probeer mezelf de tijd te gunnen en af en toe een schouderklopje te geven: ‘Ik doe het goed als nieuwe mama.’

Dat loslaten duurde trouwens wel even. Ik maakte me eerst over alles heel druk: slaapt hij wel goed? Huilt hij niet te veel? Of juist te weinig? (Ik las ergens dat het goed is als baby’s ‘s avonds even huilen om spanning kwijt te raken, mits je erbij bent – zie ook De taal van huilen van Aletha Solter.) Had hij last van reflux of spuugde hij veel? Dronk hij minder vaak? Dan maakte ik me daar wéér zorgen om.

Ook Google werd mijn beste vriend. Ik zocht alles op: van wat te doen bij berg op zijn hoofdje, tot de ideale kamertemperatuur, geschikte speeltjes voor newborns (hier had ik geen idee van, conclusie: rammelaars en bijtringen en zachte boekjes) en hoe je een slaapritueel creëert. En nog véél meer. Er was zoveel te leren en zoveel wat ik niet wist. Opeens leek alles heel belangrijk. Langzaam leerde ik steeds bij, bijvoorbeeld over de maat van speenflessen (ik kwam hier veel te laat achter!) en wanneer je moet overstappen op een andere luiermaat. Toch bleef ik altijd kritisch. Vaak vraag ik vriendinnen of de moedergroep om advies of lees ik ervaringen op forums. Maar vooral probeer ik altijd na een paar dingen lezen/opzoeken het ook weer los te laten 🙂 het komt allemaal wel goed en zijn vaak geen echt ernstige dingen! Echt fout kun je het toch ook weer niet doen, alhoewel dat soms wel zo voelt vind ik.

Het altijd veranderende ritme – meegaan met de flow
Wat ik soms echt lastig vind, is dat je net een ritme lijkt te hebben gevonden, en dan opeens weer iets verandert. Bijvoorbeeld dat er ineens tanden gepoetst moeten worden als het eerste tandje doorbreekt (en welke borstel gebruik je dan? Moet er al tandpasta bij?). Of dat je baby opeens niet meer stil blijft liggen bij het verschonen en steeds omrolt. Steeds maar weer opzoeken dus, navragen, of – het beste advies – het gewoon even loslaten en met de flow meegaan. Vaak kom ik er vanzelf achter, samen met Felix, door naar hem te kijken en dingen uit te proberen. Tijdens het verschonen geef ik hem nu een speeltje en tandenpoetsen doe ik met een vingerborstel en nog zonder tandpasta. Dat komt allemaal wel goed.

Oh ja, en wat ik ook doe: vaak door het huis lopen met hem op één arm terwijl ik de was doe of opruim. Hij vindt het enorm interessant om te zien wat ik doe en wordt er rustig van. Mijn arm vindt het iets minder leuk, maar dat neem ik maar op de koop toe! Dit sluit trouwens goed aan bij wat Michaeleen Doucleff zegt in haar boek Jagen, Verzamelen & Opvoeden (een aanrader): betrek je kind van jongs af aan bij het huishouden en bij wat jij doet, in plaats van hem alleen speciale ‘kind’-dingen en -speelgoed te geven. Het klopt: Felix speelt net zo graag met bakjes uit de keuken als met zijn eigen speelgoed!

Het komt sowieso allemaal wel goed, zeg ik vaak tegen mezelf. En: maak je niet zo druk. Zolang het geen grote of vervelende dingen zijn, wil ik leren om me minder zorgen te maken en het minder perfect te willen doen. Felix zal zich dit later toch niet herinneren, en echt schadelijk is het niet. Maar als moeder, en vooral als nieuwe moeder, wil je het gewoon goed doen. Toch ben ik soms bang dat bepaalde dingen misschien wél schadelijk zijn… Al met al heb ik onlangs besloten om sommige thema’s (zoals slaap) even los te laten en mijn eigen gevoel te volgen. Want wat ik eigenlijk alle (nieuwe) moeders aanraad – en wat ik ook het allerbeste advies vind: Vertrouw op je eigen intuïtie als moeder, want jij weet het beter dan wie dan ook.

De fases, sprongetjes en het raadspel
Het zijn dus allemaal fases en een voorbeeld hiervan zijn natuurlijk de bekende ontwikkelingssprongetjes (van het ‘oei ik groei’ boek of app: The wonder weeks). Mijn vriend lacht mij altijd hard uit als ik weer zeg dat: ‘ik denk dat Felix weer een sprongetje heeft, omdat hij weer eens meer huilt dan normaal’. – Maar eerlijk? Je weet gewoon nooit écht zeker wat er aan de hand is. Het is één groot raadspel. Dag en nacht blijf je gissen en zoeken.

Als hij dan weer voor de zoveelste keer wakker wordt ‘s nachts, ben ik alweer aan het opzoeken hoe je erachter komt of een baby het te warm of te koud heeft, en hoe duur wollen slaapzakjes kosten en of ze die ook op Vinted aanbieden (Vinted is trouwens al sinds mijn zwangerschap mijn nieuwe verslaving, maar niet erg, want het is duurzaam en goedkoop! Want waarom iets nieuws kopen als iemand anders het al heeft? Vooral met babyspullen).

Maar over die ontwikkelingssprongetjes: ik vind het toch fijn om een beetje houvast te hebben om met een app te volgen in welk sprongetje hij nu (waarschijnlijk) zit en wat voor ontwikkelingen hij weer gaat meemaken. Elke week en soms zelfs elke dag, is er weer iets nieuws. En dat waarschijnlijk het hele eerste jaar door (zeggen ze), heel erg leuk, maar soms ook echt intens.

Leuk is wel dat je bijvoorbeeld opeens ontdekt dat je baby veel verder kan kijken en de fietsen aan de overkant van ons gebouw ziet aankomen en hier heel gefascineerd naar kan kijken of dat hij echt naar ons gezicht/mond kijkt en ons echt opeens lijkt te herkennen. Of wanneer hij zelf iets kan pakken en naar zijn mond kan brengen. Of wanneer hij omrolt en daar zo trots bij kijkt!

Het is allemaal echt heel schattig eigenlijk, en de clichés zijn dus echt waar: als moeder (en partner), hoe hard je ook werkt of hoe slecht je ook hebt geslapen, als je de glimlach op zijn gezicht ziet en zijn trotse gezichtje, dan smelt je en vergeet je alles weer!”