It takes a village to raise a child’ – voor het eerst naar de kinderopvang

In maart 2025 ging Felix voor het eerst naar de opvang, met 6 maanden, en ik ben blij en dankbaar dat hij tot nu toe nog lekker bij ons (lees: vooral bij mij, mama) thuis kon zijn. De afgelopen maanden waren een aaneenschakeling van voeden, verschonen, slaapjes en spelen, lekker veel knuffelen en samen (en af en toe alleen) ontdekken. Maar het was ook voor mij elke keer weer een uitdaging hoe ik mezelf verzorg en voed, en tegelijkertijd voor een baby zorg. Toch word je er handig in. Douchen terwijl hij in de wipstoel in de badkamer zit, of toch maar weer even wat boodschapjes doen met hem in de kinderwagen.

Het gaat allemaal om timing en ik heb opeens het gevoel dat ik dat wat meer onder de knie krijg. Of Felix zijn ritme is gestructureerder geworden. ”Opeens lopen we buiten en kijkt hij lekker rustig om zich heen en kan ik daardoor ook meer genieten van de wandeling of soms zelfs een podcast luisteren”. – Het geheim is denk ik om tijdens wakker-tijd op pad te gaan (lees: na het verschonen, voeden en slapen). Eerst was het nog fijn om hem te laten slapen tijdens het wandelen, en soms is dat nog steeds wel fijn, maar hij kan de prikkels van buiten ook goed gebruiken tijdens de wakker tijd, zodat hij daarna weer lekker slaapt (thuis, in zijn eigen bedje, co-sleeper of draagzak, of soms, als hij echt overstuur is, naast mij in bed).

De kinderopvang: een moderne uitvinding & de Nederlandse maatschappij

Ik heb ontdekt dat kinderopvang eigenlijk een moderne uitvinding is voor deze toch wel individualistische maatschappij waarin we met zijn tweeën (als stel) een kind proberen groot te brengen. En het is een flinke uitdaging, want: ‘It takes a village to raise a child‘ is nog steeds waar. Ik merk dat zelf steeds meer – of wij eigenlijk – dat het gewoon erg intens is, omdat er altijd één van ons met hem moet zijn. Als je weinig hulp van de omgeving hebt, en je moet allebei werken, lijkt het bijna onmogelijk en is de opvang daarin wel een uitkomst!

Oh ja, en dan nog iets over de maatschappij en kinderen, of in dit specifieke geval eigenlijk de Nederlandse maatschappij. Op dit moment werk ik dus (nog) niet, omdat mijn project ophield. Een geluk bij een ongeluk eigenlijk, want daardoor kon ik zes maanden lekker thuis zijn met mijn zoontje, en hoeft hij nu pas naar de opvang. Maar aan de andere kant is als je naar andere landen kijkt: Het zwangerschapsverlof in Engeland 11 maanden, in Slowakije 7 maanden, en dan hebben we het nog niet eens over de 1,5 jaar in Zweden (allemaal bij 70% doorbetaald). Ik vind nu zelf dat zes maanden (na de geboorte) het minimum is, zeker als je ook borstvoeding geeft.

Het is gewoon allemaal veel, en als je eenmaal gewend bent aan het nieuwe leven, is er meestal alweer minimaal 3 maanden voorbij (naar mijn mening). Dan hebben we het nog niet eens over het fysieke en mentale herstel van de vrouw. Nu ik zelf ook de ‘mombrain‘ heb ervaren, snap ik echt niet hoe vrouwen zo snel alweer (in Nederland dus vaak 12 weken na de geboorte) aan het werk kunnen gaan! (Interessante podcast trouwens over ‘mombrain’ vind je hier).

Update: Ik heb een baan gevonden en start met werken als Felix 7 maanden is. Ik maak mij druk over hoe ik het praktisch gezien allemaal ga doen en of het mij gaat lukken op een soort van ontspannen manier. Het blijft gewoon veel: de overload aan werk in het huishouden, hapjes koken, flesjes/speentjes uitkoken, en alweer oriënteren op de nieuwe maat kleding/luiers/kinderwagen. Het is HEEL veel, en het gaat HEEL snel. Ze groeien zo ontzettend hard, en dan opeens kunnen ze kruipen (in het geval van ons zoontje nu bij 7 maanden al!) en moet je je huis op orde maken, nog meer opletten, en nou ja, je hebt er gewoon echt een dagtaak aan, alleen al het huishouden en de zorg bij elkaar.

Een grote chaos en loslaat proces

Soms is een grote chaos van zorg, regeldingen, uitzoeken, huishouden, planning van sociaal leven etc., waarin ik structuur probeer te creëren, maar dan besef ik mij dat het eigenlijk nooit ophoud (het huis is natuurlijk nooit helemaal opgeruimd, schoon en iedereen gegeten en alles weer opgeruimd etc., – want dan begint het weer opnieuw). Het is dus een groot loslaat proces voor mezelf om het niet perfect te willen doen (dat kan ook niet) als moeder en in het huishouden. Plus, het is ook heel fijn – zo niet noodzakelijk – om af en toe een momentje voor jezelf te hebben als nieuwe moeder, zodat je het hele proces waarin je sinds de geboorte zit, even rustig kunt verwerken en gewoon kunt chillen of je hoofd kunt leegmaken/ontspannen. Dat is nodig, want overspannenheid onder (nieuwe) moeders komt nu eenmaal vaak voor, en dat willen we voorkomen natuurlijk.

Alle clichés zijn waar

‘Ze groeien zo snel, je moet ervan genieten voor ze groot zijn!’ – werd er vaak tegen mij gezegd. Maar hoe doe je dat precies, dat genieten? Van slecht slapen tot intense zorgen maken als hij huilt, ik heb het allemaal meegemaakt en maak het nog steeds mee. Eerst werd er tegen mij gezegd:”De eerste 6 weken zijn het lastigst, daarna werden het 3 maanden, 6 maanden en toen werd er gezegd: het hele eerste jaar is zwaar! Als je dat eenmaal hebt overleefd, dan wordt het steeds makkelijker”. Nou, ik denk dat het lief is dat mensen dat zeggen om je er doorheen te helpen, maar ik heb wel inmiddels door dat dit per kind en ouder zo erg verschilt. Soms duurt het gewoon twee jaar voordat je alles onder controle lijkt te hebben en gewend bent, soms misschien al na 6 maanden. Iedere baby en iedere ouder is weer zo anders 🙂

Maar slecht slapen dus. Rond vier maanden sliep Felix en daardoor wij ook heel slecht, en werd hij elke twee uur wakker. Inmiddels gaat het gelukkig iets beter en dan nog maar even een cliché: ”Als je dan opeens opkijkt en jou baby zelfstandig ziet zitten, en met zijn korte armpje op zijn hoofd krabt waardoor je als ouders allebei smelt, dan vergeet je je hele moeheid of to-do-lijst”

Tropenjaren en moeder-onrust

Het zijn en blijven tropenjaren: ik begrijp steeds beter waarom ze zeggen dat het hele eerste jaar het zwaarste is. Naast het steeds raden wat er aan de hand is (waarover ik in mijn eerste blog schreef), heb ik sinds september nog geen nacht doorgeslapen en ‘s avonds zitten we vaak moe op de bank en de momentjes dat we even samen kunnen chillen als stel zijn schaars.

Ik denk dat ik het meest intens vind dat altijd alert zijn en met je kind bezig zijn, ook als je even weg bent. Ik zou het moeder-onrust willen noemen: Dus als je met iets bezig bent, kan je baby elk moment om aandacht vragen of wakker worden uit een slaapje, waardoor je weer moet stoppen met waar je mee bezig bent. Heel natuurlijk denk ik en ook heel goed voor als je baby nog jong is. Maar naarmate hij ouder wordt merk ik dat ik langzaam dat gevoel wil minderen… het geeft mij teveel stress. Stap voor stap probeer ik dus mij iets minder druk te maken.

Het gevoel leidt er ook toe (denk ik) dat veel moeders dingen snel(ler) doen – of in ieder geval ik. Ik houd ook gewoon niet van huishoudelijke klusjes, dus ergens denkt mijn hoofd dan: ‘Als ik het nog sneller doe, is het ook sneller klaar en kan ik weer wat leuks doen.’ Maar dat is natuurlijk niet hoe het werkt, want er blijven ALTIJD nog klusjes te doen en het is nooit af. Ik wil en moet nu leren om gewoon te stoppen en soms te ontspannen, want anders blijf ik continu bezig. Herkenbaar? Ik hoop het niet, maar ik denk voor veel moeders (helaas) wel.

Dat was het weer even voor nu, mijn gedachtenspinsels, inzichten en ervaringen over het nieuwe leven als moeder. Hopelijk gaf het weer wat inspiratie of voelde je je gehoord of gezien of vond je het gewoon leuk om te lezen hoe het bij mij in mijn hoofd allemaal aan toe gaat. Input of feedback is altijd welkom 🙂

Doei!
Mama Jess