9 maanden op, 9 maanden af

De tijd vliegt
Vooral het eerste jaar van je kindje – heel cliché, maar zó waar! Mijn kleintje is alweer 9 maanden, en nu pas heb ik een beetje het gevoel dat ik gewend begin te raken aan het hebben van een kindje, aan moeder zijn… Al leer en probeer ik nog elke dag nieuwe dingen, en leer ik hém ook nog steeds beter kennen. Hij groeit en ontwikkelt zich zo snel. Het is ontzettend leuk om te zien en mee te maken, maar soms ook intens!

Hij gaat zó snel: ik dacht dat het babyproof maken van het huis nog wel even kon wachten, maar nee hoor – hij pakt nu zelf spullen van kastjes, opent deuren, trekt aan planten op de vensterbank en kruipt richting stopcontacten… brrr, opletten geblazen dus!

Gelukkig zijn er makkelijke manieren om het huis veilig te maken, maar toch… ik was er eigenlijk nog niet aan toe! Zo zie je maar hoeveel ik nu al van mijn kind leer. Ook al ben ik er nog niet altijd klaar voor – ik móet wel 🙂 Zo begon dus ook mijn eigen leerproces als moeder, iets wat natuurlijk al vanaf dag 1 bezig is, maar dat nu in sneltreinvaart doorgaat.

Het huis babyproof maken

Vooraf had ik eigenlijk geen idee: wat heb je nu nodig en wat niet? Hoe pas je je huis aan? Maar hoe meer ik Felix observeer en hem leer kennen (wat ook heel erg verschilt per kind denk ik), hoe meer ik door heb wat hij nodig heeft en hoe we het huis hierop kunnen aanpassen. De box gebruiken we eigenlijk nauwelijks meer (alleen als ik even de kamer uit moet), en de standaard speeltjes zijn inmiddels al snel saai. Hij vindt juist de ‘gewone’ dingen het leukst: een bezem, bakjes uit de keuken of pollepels. Als het maar iets nieuws is wat hij kan bestuderen, aanraken, en kan proberen met zijn mond en handjes.

Ik probeer nu steeds meer om dingen met Felix te doen (in plaats van hem apart in een box of bed te leggen), omdat dat natuurlijker voelt – en volgens mij gebeurt dat in andere culturen of vroeger ook veel meer zo. Na een paar Montessori filmpjes op YouTube gekeken te hebben (zie hier voor inspiratie), leerde ik dat je hem in elke ruimte iets kan geven om te ontdekken. Zo kan ik mezelf aankleden, wassen of naar de wc zonder hem telkens te moeten verplaatsen. Hierbij geef ik wel aan dat ik er ALTIJD bij/naast ben, mocht er toch iets geks gebeuren.

Wat voorbeelden van onze ‘ontdekroutes’:

• In de badkamer: de badmat, douchecabine, wasmachinedeur + knopjes, of een wasmand met een badeendje erin.
• In zijn kamer: boekjes, luiers, kledingstukken.
• In onze slaapkamer: de kledingkast met tassen/schoenen/riemen
• In de keuken: een la met bakjes, doekjes, deksels, pollepels en een deegroller (waar hij zich zeker 10 minuten mee vermaakt!).

Heimwee naar mijn oude leven
Soms overvalt het me ineens, dat gevoel van heimwee. Naar mijn oude leven. Naar spontaan na werk met een vriendin uit eten gaan. Of zomaar verhuizen naar Barcelona, gewoon omdat het kan. Naar het roer omgooien zonder planning of overleg. Ik ben ontzettend blij met ons gezinnetje en geniet volop, maar ik mis soms die spontaniteit – en het verantwoordelijkheidsgevoel dat alleen op mezelf sloeg. Leven voor twee is echt wel intenser.

Mijn manier om hiermee om te gaan is om er niet te veel bij stil te staan wat er allemaal veranderd is of moeilijker is geworden. In plaats daarvan probeer ik het positief te zien en te genieten van de kleine momentjes – zoals ineens twee uurtjes alleen kunnen shoppen terwijl opa oppast, of een koffie op het strand.

En niet te veel denken aan hoe snel de tijd gaat. Of aan hoe kort mijn avonden eigenlijk zijn, omdat ik na Felix’ bedtijd vooral bezig ben met het huis op orde maken, koken, de was, opruimen, douchen en dan alweer bezig ben met voorbereidingen voor de volgende dag.

Op vrije dagen is het iets relaxter: dan kan ik dingen iets meer loslaten. Al is het wel zo dat doordat Felix nu hapjes eet, ik er een extra taak bij heb: dagelijks de kinderstoel en vloer schoonmaken. Helaas. Maar alles natuurlijk vanuit liefde – en ik ben heel dankbaar voor deze nieuwe rol. Ondanks de weinige momenten voor mezelf, geniet ik juist extra als die er zijn. Zoals op een middag met een leeg (en redelijk schoon!) huis voor mezelf, als Felix naar de opvang is en ik al vrij ben van werk. Zo’n luxe! En wat een rust – iets waar ik me eerder nooit zo van bewust was.

Langzaam vind ik mezelf weer terug – met een nieuw laagje

Als ik ineens om me heen kijk, in onze rommelige keuken, besef ik hoeveel moeite ik de laatste weken doe om alles (liefst elke avond) op te ruimen en schoon te maken. Controlefreak-Jess is terug. Vooral sinds Felix kruipt én eet (de combinatie is niet ideaal, moet ik zeggen).

Maar dan denk ik ineens: waarom moet het nu allemaal zo netjes en schoon? Ik adem in en uit – en leer steeds meer om de boel de boel te laten. Alhoewel: als ik dan wél lekker bezig ben met schoonmaken, weet ik ook waar ik het voor doe. Voor dat kleine, schattig lachende hummeltje met zijn gezicht onder de broccoli of bosvruchten, tot in zijn haar aan toe – breed lachend. Heerlijk toch? Of… soms wat minder heerlijk, hangt van het moment af 😉

Maar dit is dus de nieuwe Jess: loslaten, controle loslaten waar het kan, en beseffen dat ik niet alles kan hebben of doen zoals ik wil. Ik moet meebewegen – met Felix, met de flow. Het is een leerproces, maar stap voor stap leer ik Felix beter kennen en ontdek ik mezelf als moeder EN als vrouw Jessica, wat ik ook nog steeds ben, maar dan wel met een soort nieuw laagje. Altijd dat laagje van, lastig te beschrijven maar ik probeer het, een soort combinatie van verantwoordelijkheidsgevoel met een extra plekje in mijn hart, de combinatie zal wel nog de rest van mijn leven blijven..

Wat ik tegen mijn postpartum zelf zou willen zeggen

Nog even wat tips, en voor mezelf als herinnering nu terugkijkend op deze fase, hopelijk heb je hier iets aan:

• Maak je niet druk om familie/schoonfamilie en hun invloed op je kind – dat komt allemaal later. Laat het los.
• Laat mensen pas toe (in je huis/op bezoek) als jij daar klaar voor bent – ook al is dat pas na een paar weken. (Wij maakten de fout om schoonfamilie al heel snel uit Slowakije te laten komen, omdat ik dacht dat dit ‘normaal’ was… maar het was te snel/intens.) Laat ook los wat ‘normaal’ is.
• Maak je nog niet druk om opvoeden, schermtijd of suiker. Dat komt later.

Zorg dat je ook goed voorbereid bent op de periode ná de bevalling (niet alleen op de bevalling zelf, waar de meeste vrouwen zich eerst op focussen):

• Kleding voor jezelf (niet alleen voor de baby!) die lekker zit.
• Ingevroren maaltijden.
• Vooraf geplande hulp (naast kraamzorg – denk aan schoonmaak, koken etc.).
• Bekkenbodemoefeningen.
• Een goed ingericht plankje/tasje voor in de nacht (met lampje, snacks etc.).
• Een fijne waterfles met sportdop die je niet hoeft los te draaien.

Vergeet ik nog iets? Vast wel. Maar dat komt later wel.

En in die eerste weken: je hoeft nog niet zoveel! Dus ga ook niet naar een druk pannenkoekenrestaurant op zondag – tenzij je dat zelf écht wil. Zoek liever rustige plekjes op.

En ruzies of spanningen met je partner in de eerste weken? Die zijn normaal. Ook de invloed hiervan op de baby mag je loslaten. Ik maakte me daar zó druk om – en dat hielp juist niet. Ik wilde alleen maar rust, kalmte en zen… maar dat is niet realistisch. Baby’s mogen ook leren dat het leven niet alleen maar vrolijkheid is – verdriet, boosheid en stress horen erbij. Zolang ze maar zien dat je ermee omgaat. Dat je even wegloopt als je boos bent, dat verdriet er mag zijn, en dat je het ook weer goedmaakt. Dat is het belangrijkste.

Veel liefs,

Mama Jess